شعر ضر ب المثلی زلیخا صبا ماسالی تالش

شعر ضرب المثل تالشی در باره آدم های بی عار که هیچ درک وسواد وبینش ندارند ولی با هیاهو می خواهند خودرا مطرح کنند ومتأسفانه تا مدتی بعضی از افرادرا دور خود جمع میکنند واین شعر تقریبا مصداق آنهاست 
بی عار
اَکع دِنیا آو بَرع ای خواو بَرع
وَرگینه وَره برع شونه نه خِله کَرع
اِسته اِ م دِنیا کو بی عار وبی بار
ندارع برز بَ بِجار انگور بَ دار
هَرجا آشه اَنی آشی خاشه
زونو دیر دَرَنِ سَرش کِلا شه
هِم جوره آدمِن تخته کِلاینه
همه جا آتتشینه وبَلاینه
اَوِن مینی خِسن تا کِ مَتَرسن
تَکیشون وا مَگینِ تا مَلرزن
اِشتن سَقَه سَری دسَمال دَوِندِن
مَردومی باری سَرَ باری جی وِندِن
تنه ساری نِدَن اِشن جانیکو
شَریکینه همه آوو نونیکو
دَمَرده سینه آو کَرن آوی کو
دوری کَرن همه سختی سَوجی کو
اهیکسی را دَسی ِباری نپِنَن
اِشتِ باری سَری سر بار پِننِ
برگردان
ان که دنیارا آب ببرد اورا خواب میبرد وبیخیال است
با گرگ بر ه میبرد و با چوپان فریاد میزن وکمک میخواهد ودورواست
دراین دنیا بی عار وبی غم است وبار غم وغصه کسی را بردوش نمیکشد
نه شالیش در مزرعه است ونه انگورش بر درخت که بترسد از خشم زمان
هرجا سور وساتی باشد انهم در ان جا هست
میداند که در این میان اگر دیر تر وارد میدان استفاده بشود سرش کلاه میرود
اینگونه ادم ها آبروبر ورسواکن هستند 
وهمه جا مثل آتش وآفت وبلا هستند
انها همیشه طوری قرار میگیرند که آسیبی از هیچ طرف به آنها نرسد
سر سالم خودشان را می بندند یعنی خودرا به بیراهه میزنند 
وهمشه وبال وسربار دیگران هستند 
به خودشان سختی وتحمل هیچ ناراحتی را نمی دهند
ولی در عوض درهمه ی چیزهای مردم شریک هستند وخود را محق میدانند
در حالیکه کاری بلد نیستند ومثل شنا گران ناشی دست وپا ی الکی میزنند
از همه سختیها ورنجها هم دوری میکنند
برای هیچ کس دستی به باری نمی گذارند وکمکی نمی کنند
بلکه روی دوش همه سوارند وسربارند 
شعر ضرب المثلی از زلیخا صبا

شعر ضرب ا لمثلی تالشی زلیخا صبا ماسالی تالش

شعر ضرب المثلی
اِسه کِ ِ وَر واریسته پا سریسته
سره گول گولدونیکو چلکیسته

مَوا دِنیا مِرا سویی نِدارهِ
گول وتیتهَ مِرا بویی نِدارِهِ

مَوا قدیم اِریا وسوء لیو
الان اِسته گرمه وا و پوسته لیو

مَوا خسته بوبومَسته بلبلون
مَسون آخ واُوخینه سیسته دیلون

اشتع داشته هونه دیل خِش بِکَرتع
مردومی آخ واُوخی گوش مَکَر تع
از زلیخا صبا
برگردان
حالا که برف باریده وپاهایت سرد شده ( کنایه از دلسردشدن وامید از دست دادن است)
گل سرخ در گلدان پژ مرده شده (باز کنایه از این است که امید ت از دست رفته )
نگو دنیا برایم روشنی ندارد
گل وشکوفه برای من بویی ندارد

نگو قدیم دوره توت وحشی و برگ گلپر بود
الان دوره باد گرم و برگ پوسیده است

نگو خوش بحال بلبلان مست
با اخ واوخ نسوزان دیل های سوخته را

با داشته هایت دلت را خوش کن

اخ و اوخ مردم را گوش نکن