وجین دِواره (داشت)زلیخا صبا ماسالی تالش

وجین دِواره 
وجین خوب بکر دِواره مَکر
چمه تازه گشه آواره مَکر
آواره کر اِشتن آواره بوبو 
کوه بَکو ه بگردی صد پاره بوبو
وجین ودواره بعد از عمل کاشت نشا و جا گرفتن ریشه ی نشا در زمین در گذشته زنان پرتلاش کشاورز به مدت دوهفته هم به خود فرصتی میدادند وتا نفسی تازه کنند وهم اینکه نشا برنج رشدی کرده وریشه دار می شد .. ودر این مدت همزمان با رشد ونمو نشا علفها هرز نیز بالا می امدند که در بعضی مزارع رشدشان بیش از نشا بود وزحمت وجین کرد ن که همان در اوردن این علف ها بودبیشتر بود ..
وجین کردن مزارع اکثر ا توسط یاوران مزارع ودستجمعی وبا خواند ن دستونهای شاد و هلهله انجام میدادند گوشی گوار پادشا نقرلی گوارپادشا ..امه ورده تازه گشه .. شمه بایه تماشا وترانه ها ودستانهای زیبا وبسیاری دیگرکه از رنج وزحمت کار کاسته میشد و نیرو میگرفتند در ضمن وجین را باید با دودست انجام می دادند ودر حالیکه دواره بعد از اینکه نشا به اندازه کافی بزرگ میشد اکثرن بعد از ظهرها زنان می رفتند و معمولن با یک دست که برروی زانو تکیه داده وزیاد هم خم نمی شدند وبا دست دیگر در حالیکه در بجار کیله راه میرفتند وتک وتوک علفهای هرز در امده را می کندند یادشان همیشه در دل 
متن از زلیخا صبا