رویگری یا سفید کردن ظروف مسی زلیخا صبا ماسالی تالش

در سالهای دور در خانواده ها بجای ظرف وظروفهای جدیدوامروزی از ظرفهای مسی استفاده میکردند که امروزه ثابت شده که این ظروف مسی به مراتب از لحاظ کاربردی وسلامت بهتروسالم تر می باشد. 
ولی چون این ظرفها ومس خالص به تنهایی وبدون قلع اندود کردن و با ترکیب شدن با اکسژن به مرور زمان سبز رنگ شده وتولید سم میکند به همین دلیل دارندگان ظروف مسی سالی یکبار برای سفید کردن ظرفهایشان روی گر .می آوردند روی گرهای سنتی معمولا در سرای بازاری برای خود دکه ای داشتند که در کنار رویگری طرف وظروف مسی هم می فروختند وسالی یکبار هم به خانه مشتریهای پر وپا قرص خود که ظرفهای کارکردی زیاد داشتند می رفتند وبرای همسایه هاهم از هر طرف چند تیکه ظرف سفید میکردند.
بیشتر روی گرها در اردی بهشت ماه که هوا خوب بود وکم کم خانواده ها باید بر ای کوچ ییلاقی خودرا آماده میکردند برای رویگری به خانه مشتریهایشان میرفتند 
برای جاساز ابزار کارشان که بیشتر در گوشه ای ازحیاط منزل صورت میگرفتیک چاله ای می کندند که در آن زغال می ریختندودومشک یا خیک که از پوست بز بود که سوراخهایی که در دست پوست داشت ودر زیر ان چاله آتش جاسازی میکردند وطرف دیگر این بالک های خیک را به دوتخته متصل بود که بر اثر بالا آوردن این دو بوسیله شاگرد روی گرپر هوا میشد ووقتی با فشار بطرف پایین میبرد به زغالهااز پایین باد میخورد وشعله ور میشدوظروفمسیرا بعداز اینکه شاگرد رویگر با کولش وخاکستر خوب می سابید البته انرا در جایی محکم مگذاشت وخاکستر وکولشرا در ان قرار میداد وخودش دورانی درروی ظرف خودش را اینور انور حرکت میداد وبعد اب میکشید ومیداد به اوستا تا ان را با پنبه ونوار قلع بر روی زغال قلع اندودکند 
دوستان این مقدار اطلاعات هم در باره رویگری از سالهای قبل از چهارده سالگی 
بیاد م مانده سالهاییکه ما روی گر می آوردیم به خانه وچون کارشان برایم خیلی جالب بود بیادم مانده اگر اشکالی هست می بخشید