فریاد باد در سکوت جنگل
در صبحی دلپذیر راهی جاده در دل جنگل شدم جنگلی که چند روز پیشتر پوشیده از برگهای زرد وسرخ ونارنجی وبرگ سبز توسکا بود ولی الان باد پاییز ی بر گها رابا شدت تمام از روی شاخه های درختان به زمین میکشید ودر هوا به این ور وانور میبرد همه از دست باد پناه گرفته بودند وجز باد که میخواست خشمش را هرچه بیشتر بر زمین وزمان نشان دهد در جاده وقتی رسیدیم به مهمان پذیر رامینه جز صدای رودخانه وابشار رامیینه وباد هیچ خبری از هلهله وازدحام مسافران وگردشگران تابستانی نبود وهمینطور بالا تر مهمانپذیر کلاه چرمیینه خانی جز خانی را دیدیم که وسط جاده ایستاده وبالاتر چوپانی داس بدست شایدهم چوتاش بود (چوبتراش)وبالاتر مهمانپذیر خرسندی وزرج هیچ خبری نبود بقول ما تالشها دال وقوشی ونگ نی یاوختی رسیدیم به اولسبلنگا در مهمانپذیر احمدی از پشت پرده که مجید اقارا از پشت پرده نگاهی به بیرون انداخت دیدیم ومارا نگاه کرد که ببیند مسافری از راه رسیده است یانه ؟ سوز وزوزه باد در جنگل عریان پیچیده بود جنگلی که تا قلبش را میشد دید جنگلی که من بزرگشده ان بودم وازآن دور افتاده بود م وقتی این سالها را که از ش دوربودم ودر فیلمها از جنگل به عنوان جای ترسناک ومرموز ومآمن غول وجن یاد میکردند این ذهنیت در من بوجود آمده بود که پس چرا ما از جنگل نمی ترسیدیم وقتی که یک دختر بچه ده دوازده ساله بود م به همراه خواهر کوچکترم تا دل جنگل یعنی تا آریدولی رمش برای کندن قارچ می رفتیم وحتا جاهایی که مأمن مار بود بدون ترس میرفتیم وجاییکه الآن مهمان پذیر مجید هست گله ایلخی با کره های تازه به دنیا آمده در شب حشرات که به آن گرگ میگفتیم حمله میکرد وصدای زوزه گرگ را میشنیدیم وپدرم دستهایش را بهمه میمالید وناراحت ازاینکه گرگها به اسبها حمله کردند ومن گریان ولی صبح باز یادمان میرفت ودراین سالها با یاد آوری اینها وحشت سرا پای مرا میگرفت ویادم رفته بود که جنگل بهترین دوست انسان است در جنگل بودن ومشاهده دار دختان امنیت وشجاعت ودل بزرگی را در انسان تقویت کرده واین را دیروز وقتی تنهایی تا بالای پاتیوله سنگ رفتم وچهره مهربان یار قدیمی خود جنگل را دیدم متوجه شدم وفهمیدم که دور بودن از طبیعت ودل وجانرا به تنهایی شهری سپردن انسانرا ذبون ودرمانده میکند با سپاس از جنگل
متن زلیخا صبا