پاییز اومه زلیخا صبا
پاییز اومه چم دیل نی پور آبه
دارون لیوی هنی زرد و سِر آبه
پاییزی را چمع یار شه بَ غربت
ها کو پا بند بَ زونی پیر آبه
زلیخا صبا
بی اشتع تاک وتنخایمه شهریکو
بی اشتع اویه رایمه دلیکو
بلبل زاهار کرع اشتع دوریکو
کوکو ناله کرع ام جنگلی کو
زلیخا صبا
هف کوه هف دریا ازرا ه دور آبیمه
بی بفا دنیا کو دیلخور آبیمه
یا علی واتمه دسی گتمه
دسه پشت گینیمه دیل پور آبیمه
دوبیتی تالشی از زلیخا صبا
تع واتره اشتع وَر آم ای روزی
چرا نای مع کو روگِری دَوزی
راه دیله هون مونوم تع را دی یَسم
زونی ناجه دارم منه نسازی
برگردان
تو گفتی یک روز نزدت می آیم
چرا نمی آیی از من رو پنهان می کنی وفراری هستی؟
سر راه ها می مانم و برایت نگاه می کنم
میدانی آرزودارم و بامن نمی سازی ؟
شعر از زلیخا صبا
چده تع را دی یسم راه روخونی
بنشی چم ور مع را بوخونی
سری مو دیلی مو اسپی آبه
آخر نزونستره چم زوونی
زلیخا صبا