له له ژن زلیخا صبا ماسال تالش

له له ژن
له له ژن .له.له بژن تالشه سازن ویرم آ
گیریه سَر مَغرِبَ سا . آفتاوَه نش
گا دوشی ماله دَخون .موندَهون وَنگِن ویرم آ
جَنگلی اِسپیه راشن دارشتی داسَ صتا
دار اینجَنا اَلاشَه دارن
لپه مِزا جیره سوزه .پا بِرنده تیلیمون 
سوزه سَری اَسوزه واشن .ویرم. آ
چِرچِره وارش واری وارشه روزی
خونیمون وارنگله چارنگله آفتاو پِر آ اَزو خردَنن
ویرم آ
منگه تاوه شَوی راچِتی سَری
غلام خونی شَناره شنگِن ویرم. آ
چم ِبرا گیریه را شعر وایسته
خندیله پشت بَرزَخونی گیریه روخونن . ویرم آ
ژیه سَرچَری بنی .اِره چینی 
صبی زودارشتیکو شتلیه چینی
کوچه روز مَفرش بارچاروادارن اسبه سوارن
دَ. دَ نَنه.خا .وبِرا هَزاره خیف قدیمه دوستن 
هم شینه ویرم.. آ
له. له. ژن له. له بژن
دِه کا بوام کَنته بوام
اَوه سالن ویرم. آ .اوی آبه سالن ...ویرم .آ 2
شعر از زلیخا صبا

ضرب المثل تالشی زلیخا صبا ماسالی تالش

مثل تالشی
آهشته خانمونه دیونه کیبانو
رها کرده خانه است و کدبانوی دیوانه 
این ضرب المثل را درباره بکار میبرند که همواره خانه وزندگیش را به حال خود رهاکرده وسرگردان و لاست 
زلیخا صبا

یاد جوانی زلیخا صبا ماسال تالش

با صحبت گرمت چه حالی کنم ای دوست 
دل گرم شوم یاد جوانی کنم ای دوست 
هرچند که گذارم بدوران خزان است
با یاد بهاران ولی رقص خزانی کنم ای دوست 
فرصت ندارم که امروز به فردا گذارم
این چند صبا مانده به عمر غصه تکانی کنم ای دوست
من غنچه نیم گل نیم گلبن زردم 
جانا که با گلبن زردم قدمت عطر فشانی کنم ای دوست
اخر صبا دید که سیمین نیامد
این است که در فصل خزان یاد جوانی کنم ای دوست
زلیخا صبا

تنخا زلیخا صبا ماسال تالش

بی اشتع تاک وتنخایمه شهریکو 
بی اشتع اویه رایمه دلیکو
بلبل زاهار کرع اشتع دوریکو
کوکو ناله کرع ام جنگلی کو 
زلیخا صبا

نمی ترسم زلیخا صبا ماسال تالش

من از عقرب نمی ترسم ولی از نیش می ترسم
از آن گرگی که می پوشد لباس میش می ترسم
هراسم جنگ بین شعله و کبریت و هیزم نیست
من از سوزاندن اندیشه در آتیش می ترسم ...
"سیمین بهبهانی"
در جواب سیمین بانویم 
من از دشمن نمی ترسم 
ولیک از دوست بد اندیش می ترسم
من از زخمی که بر قلبم زند هردم نمی ترسم 
من از طغیان صبر خویش می ترسم 
زلیخا صبا